Afgelopen woensdag heb ik afscheid moeten nemen van mijn allerbeste en liefste maatje Vinz.
Hij was voor mij familie, mijn grootste leermeester, mijn steun en toeverlaat, mijn grote liefde…
Waar ik een paar jaar geleden compleet zou instorten als ik hem zou moeten laten gaan, is het nu anders merk ik. Er is een intens verdriet, een rollercoaster aan gedachten en emoties… en het mag er allemaal zijn.

Hij was al langere tijd ziek, dus ergens was ik al voorbereid op het moment, echter weet je nooit wanneer het is en je kunt je er niet op voorbereiden. Volgens mij ben je nooit klaar om afscheid te nemen van je dierbaren.

Gelukkig kon ik in energie op hem afstemmen en op deze manier met hem communiceren, waardoor ik kon afstemmen wat hij wilde en wat hij wilde zeggen.

Veel mensen vragen me; “kun je dat bij je eigen hond? Je staat toch te dichtbij? “

Wat ik gemerkt heb is dat als je bewust bent van je eigen interne processen, zoals gedachten, emoties, thematieken etc., en je deze kunt parkeren of kunt loskoppelen van de situatie of de ander dat er zuiverheid ontstaat om te luisteren naar de energie, naar de informatie die tot je komt. Nu heb ik in mijn leven al heel wat verschillende pijnen en vervelende dingen uit mijn leven aangekeken en doorvoeld, waardoor ik veel dingen kan plaatsen waar ze vandaan.

Wat mij nog meer geholpen heeft is om anders naar situaties te kijken. In plaats van bezig te zijn met hoe het zou zijn als hij er niet meer is of het verdriet, het gemis, ben ik heel bewust bezig geweest met de momenten die we samen waren. Zo hebben we genoten van een heerlijke boswandeling en hebben woensdag de hele dag samen geknuffeld. Dat neemt niemand me meer af. Hierbij heb ik al mijn zintuigen opengezet, bewust zijn lichaam gevoeld, de warmte, ik heb hem gehoord, zijn ademhaling, ik heb zijn geur tot mij genomen, ik heb naar hem gekeken. Alleen wij twee, zonder prikkels/afleiding van telefoon of anderen. Doordat ik dit zo bewust opgeslagen heb in mijn lichaam, merk ik dat ik het gevoel van samen terug kan halen nu hij er niet meer is.

Focus op de dingen die er wel zijn en wees dankbaar. 

Systemisch gezien gebeurt er ook iets…

We vormden samen een gezin, een systeem.
We waren op elkaar afgestemd, patronen ontstaan, de veiligheid die hij me bood.
Op de momenten dat ik me eenzaam voelde was hij daar altijd.
Tot hij in januari zei:
“Je hebt mij niet meer nodig”
“Jij kan dit alleen dragen”
Hij was in de fysieke vorm klaar, hij voelde dat ik er klaar voor was.
Klaar om een nieuwe deur te openen, naar iets nieuws, naar een volgende fase.

Maar mijn hele systeem vond van niet. Allerlei oude gedachten en patronen werden actief.
“Doe ik het wel goed? “
“Maak ik wel de juiste keuze?”
“Zal ik er niet voor gestraft worden dat ik jou leven beëindigd heb? “
“Had ik het beter of meer moeten doen om voor je te zorgen?”
Onderliggend zit hieronder bang om afgewezen te worden, bang om verstoten te worden.
Ook onveiligheid kwam weer boven zetten, niet durven te gaan slapen.
Het zijn restjes van oude thematieken, die nu opgeruimd worden. Op het moment dat ze naar boven komen, kijk ik er met een nieuwsgierige blik naar. Goh, interessant dat ik dit denk of voel. Waar komt dit vandaan? Dan plaats ik het weer terug daar waar het hoort en gaan de gedachten/gevoelens weer weg. De reden waarom die negatieve gevoelens en gedachten zolang bij je blijven is omdat je er (onbewust) aan vast houdt. Zodra je het gaat zien als wolken die voorbijkomen en weer gaan of golven van de zee die komen en gaan, dan zul je merken dat emoties en negatieve gedachten ook weer snel weggaan. Geef je emoties de ruimte en aandacht, doorvoel ze en dan zul je zien dat ze ook ineens weer weg zijn.

De volgende ochtend toen ik wakker werd dacht ik: “waar moet ik mijn bed nu voor uitkomen?” Het leven voelde even zinloos. En er was ook meteen een stem in mij die zei, dit is oud. Dat gaan we niet meer doen. Jij gaat er gewoon uit. Jij hebt nog een missie, een taak, jij bent nog niet klaar hier. Het is tijd om jou licht en liefde te laten stralen in de wereld.
In alle kleine dingen worden de patronen zichtbaar die opgebouwd zijn, “ik moet hem binnenlaten”. Oh nee dat hoeft niet meer. “Ik moet wel vlug naar huis want hij is al even alleen.” Oh nee, hij is er niet meer. Mijn hele systeem is van slag, dat is niet fijn en toch hoort dit erbij. Dit is als er iets veranderd in het systeem, in energie. Het mag tijd krijgen dat het een plek krijgt, een passende verhouding vindt en balans hersteld is.

Geef emoties de ruimte en aandacht.

Belangrijk is om stil te staan bij wat je voelt, dat je ruimte geeft aan het verdriet en alle emoties die vrijkomen. En dat je gehoor geeft aan waar je behoefte aan hebt. Velen hebben geleerd om dit weg te duwen in de hoop dat het vervelende gevoel vanzelf weggaat. Het enige wat er dan gebeurd is dat het zich juist ergens in je lichaam gaat opslaan en er op een later moment in de vorm van een blokkade uitkomt.
Mijn hoofd vindt dat er allerlei dingen nog “moeten” gebeuren, het leven gaat immers door. Mijn lichaam zegt heel duidelijk: “ik ben moe van alles, ik heb rust nodig”. Beide hebben ze gelijk. Het is aan mij om goed te luisteren naar wat er intern gebeurt. Zo heb ik afgelopen vrijdag en zaterdag bewust even mijn rouwproces ‘geparkeerd’. Ik visualiseer voor mezelf een soort wachtruimte waar die emoties even mogen wachten en spreek met ze af dat ze op later moment al mijn aandacht krijgen. Zo kon ik al mijn aandacht richten op de examens die ik mocht afnemen en op de begeleiding tijdens de mooie, bijzondere opstellingsdag met de hond als co-coach. Daarna hebben mijn emoties weer de ruimte, aandacht en tijd gekregen. Zodra je het op deze manier doet, duw je je emoties niet weg. Want als ze er niet mogen zijn dan zullen ze juist de aandacht opvragen. Systemisch gezien sluit je dan een deel van jezelf buiten en daar reageert de energie op, aangezien systemisch iedereen een plek heeft, zo ook jouw gedachten en emoties.

De kunst is om prioriteiten te stellen in wat nu nodig is en wat nog even kan wachten. Hierin neem ik mee wat mij oude teamleider zei: “zolang er niemand doodgaat en er geen bloed vloeit kan het wachten tot morgen.” We leven in een maatschappij waarin alles steeds maar doorgaat, waar we overprikkeld worden met appjes, berichten op social media, mails etc. en waarin verwacht wordt dat er a la minute op gereageerd wordt. Dat is helemaal niet nodig. Ook dit zijn conditioneringen die niet helpend zijn voor ons als mens, ze geven zoveel stress. Laat het los en het geeft zoveel rust en ruimte. Vind je dit uitdagend? Vraag jezelf eens af wat hieronder zit: Waar ben je ‘bang’ voor wat kan gebeuren? Waarom ben je daar ‘bang’ voor? Wat denk je dat er gebeurt als je het juist wel of niet doet? En gaat dit echt gebeuren? Vaak zijn we bezig met dingen die we denken dat er gebeuren, maar in het echt nog niet gebeurd zijn of het is een ervaring uit ons verleden. De grootste les die ik van mij hond geleerd heb is om te leren van eerdere ervaringen en met een open blik te kijken naar de situaties in het hier en nu.

Waar een deur sluit, opent een andere…

Mijn rouwproces zal nog even doorgaan en mijn systeem zal even tijd nodig hebben om te helen en de balans te herstellen. En ik voel daar waar de ene deur dicht gaat, een andere zich opent.

Ik ben heel nieuwsgierig wat er achter die nieuwe deur is, wetende dat ik nu een hele bijzondere en liefdevolle gids bij me heb die me nog steeds zal begeleiden op mijn levenspad.

Rust zacht, lieve vriend!

Zo dankbaar dat jij in mijn leven was.

Always love you, friends for live!