Moeilijke momenten horen erbij | 15 december 2022
Een boek schrijven… je doet het niet zomaar. Dat is wat iedereen zegt. Er komt heel wat bij kijken. En ja, dat kan ik nu zelf beamen. Jee, wat maakt dit veel in je los.
Vandaag even een mindere dag. En ook deze wil ik met jullie delen. Ik schrijf dit met tranen. 
En hoop dat dit weer een stapje verder is in mijn proces.
Ik wilde geen boek schrijven. Ik had de overtuiging dat ik dat niet kon. Dat ik niet goed genoeg was om een verhaal op papier te zetten. Ik wist ook niet wat er bij kwam kijken. Het onbekende. De onbekende wereld waar je in terecht komt. Het zorg voor angst of liever gezegd paniek! Mijn keel slaat dicht. Kan niet ademhalen. Het weer allemaal alleen moeten uitzoeken. Weer alleen door die comfortzone heen breken. Hoe vaak moet ik dit nog doen?
Nee, je hoeft het niet alleen te doen. Ik help je. Ik geloof in je. Vele die hulp bieden. En toch zit ik me weer alleen een baan te wroeten door het onbekende pad. Waar ben ik aan begonnen? Ik wil stoppen, opgeven. Ik kan niet meer. Maar als je halverwege het moeras staat moet je door. Welke kant je ook uitgaat. Er is geen weg terug. Alleen een splitsing. Ga je stoppen of zet je door?
En ja, ik weet dat ik dit kan. Dat is ratio. Dat is ook wat de buitenwereld ziet. Maar van binnen voelt het zo anders. Zo alleen, zo klein, zo kwetsbaar. Geen woorden die deze diepe pijn kunnen beschrijven. En oh wat mis ik Vinz fysiek op deze momenten. Nu zit ik hier alleen, tranen rollend over mijn wangen, de pijn van dat kleine meisje voelend. Zonder de knuffel en back up van Vinz. Ik weet dat hij er nog is, en me helpt daar waar hij kan. Maar op deze momenten voel ik me alleen. Ik kan niets anders doen dan er even mee zijn. Zijn met mijn verdriet. Het ruimte geven. Het doorvoelen. En mezelf knuffelen en troosten.
.
Nee, je hoeft het niet alleen te doen. Ik help je. Ik geloof in je. Vele die hulp bieden. En toch zit ik me weer alleen een baan te wroeten door het onbekende pad. Waar ben ik aan begonnen? Ik wil stoppen, opgeven. Ik kan niet meer. Maar als je halverwege het moeras staat moet je door. Welke kant je ook uitgaat. Er is geen weg terug. Alleen een splitsing. Ga je stoppen of zet je door?
En ja, ik weet dat ik dit kan. Dat is ratio. Dat is ook wat de buitenwereld ziet. Maar van binnen voelt het zo anders. Zo alleen, zo klein, zo kwetsbaar. Geen woorden die deze diepe pijn kunnen beschrijven. En oh wat mis ik Vinz fysiek op deze momenten. Nu zit ik hier alleen, tranen rollend over mijn wangen, de pijn van dat kleine meisje voelend. Zonder de knuffel en back up van Vinz. Ik weet dat hij er nog is, en me helpt daar waar hij kan. Maar op deze momenten voel ik me alleen. Ik kan niets anders doen dan er even mee zijn. Zijn met mijn verdriet. Het ruimte geven. Het doorvoelen. En mezelf knuffelen en troosten.
.
Ook heb ik in het schrijftraject van Petra Van de Laar twee hele waardevolle bijeenkomsten mogen volgen waarin Chantal Holleman en Lennie de Man uitleg kwamen geven over uitgeven van je boek en redactie werk.
Al deze gesprekken zorgen ervoor dat realiteit in kickt. De verhalen zijn nog niet af, er is nog geen enkele vorm van financiering zichtbaar en dan nog de tijd die het kost voor redactie, misschien nog vormgeven en uiteindelijk drukken. En ondertussen of je ook al nagedacht hebt over een promotieplan van je boek.
Whahaha… kortsluiting in mijn hoofd en dikke paniek! 
Ik troost mezelf met de gedachten dat er vast wel een nieuwe symbolische datum komt. Ik weet dat dit is om de pijn niet te voelen. Om het gevoel van falen niet te hoeven voelen.
.
En wat een mooie bewustwording weer, IK heb de datum bedacht en niet Vinz. En zoals alles in dit boek proces gaat is wat ik bedenk om toe te voegen, omdat het wel mooi en bijzonder is, dit er zonder pardon uitgegooid wordt. Dus wellicht ook de datum.
Nu ik dit allemaal zo opschrijf voel ik mijn oude patroon van liefdesverslaving erdoor heen. En snap ik precies waarom dit niet in het boekproces hoort. In oktober zat ik in een vergelijkbare fase en toen zei Vinz tegen me: Eenvoud is de sleutel. Keep it simple.
Mijn uitdaging voor nu.
Opgeven is geen optie meer. Ook in dit proces heeft Vinz me er zo sneaky ingerold. Er is geen weg terug. Het boek komt er! Ergens begin 2023 
.